Çocukluğumda çok yaramazdım. Annem benden söz ederken "Benim kız öyle yaramaz ki gün olur düz duvara tırmanır gün olur gökyüzüne kement atar" derdi. Büyüyüp olgunlaşsam da ben hâlâ eserlerimi yazarken bir bakıma gökyüzüne kement atıyorum. Düşler düşünceler türlü fanteziler en çok da yüreğime sığdıramayacağım kadar sevgi ve coşku yakalıyorum. Yetmiş iki kitabımı işte o ganimetlerle yazdım. Eserlerimle ben bir bütünüz. Başka bir deyişle eserlerimin yazılış öyküleri YAŞADIKLARIMLA DÜŞLEDİKLERİM'in bileşiminden oluşuyor.