Erken dönemde ortaya çıkan farklı okuma biçimleri Kur'an'ın anlaşılması ve yorumlanması noktasında sonraki Müslümanlar açısından bağlayıcı bir kaynak niteliği taşımasının yanı sıra Arap dilinin sistemleştirilmesi ve kurallarının oluşturulması hususunda da kritik bir rol oynamıştır. Arap gramerini daha sağlam bir temele oturtmak için çaba sarf eden dilci âlimler bu farklılıkları dilsel açıdan şahid olarak kullanmışlardır. 
Sîbeveyh'in el-Kitâb adlı eseri genelde Arap dilindeki bozulmaları özelde ise Kur'an'ın gramer yapısında yaygınlaşmaya başlayan hataları önlemek amacıyla başlatılan nahiv çalışmalarının yazıya geçirilmiş en eski metnidir. Eser doğrudan kıraatlerin dilsel temellerini incelemek amacıyla kaleme alınmamış olsa da erken dönemde kıraatlerin nahve kaynaklık etme hususundaki konumu hakkında fikir veren önemli atıflar barındırmaktadır. Bunun yanında erken dönemin kıraat algısına geniş bir perspektiften bakma imkânı vermektedir.