Sakin bir hayatın dışına çıkıp hastane koridorları, ilaç arayışları, tedavi
yöntemleri, doktor tavsiyeleri zorlu bir yaşamımın tam ortasında
yol almaya mecbur bıraktı beni. Bilinmezliklerin içerisinde yalnızlığımı,
ümidimi ve sabrımı nasıl dengede tutabilirdim. Sığındığım yüreğim tek
başına üstesinden gelebilecek miydi acaba? Zaman hiç geçmek bilmezcesine
her anının ağırlığını olabildiğince omuzlarıma yüklüyor, bu ağırlık
mücadelemin asıl odaklanılması gereken şifa arayışlarında yetersiz mi?
kalıyorum diye düşündürüyordu. Berrak bir zihinle çelik gibi bir sinire
ihtiyacım vardı. Dualarım koruyucumuz, dileklerim tutunduğum dal olmuştu.
Ancak bir eksik soru vardı. Tüm bu zorluklarla mücadele etmek
tek başına mümkün müydü? Kısa zamanda çok net anladım bu sorunun
cevabını. Bu cevap sonrası benim yürümeye hiç halim kalmamışken evladım
için koşmaya karar verdim. Belki anneliğin özetiydi bu. İşte tam
da bu nedenle elinizde tuttuğunuz bu kitabı kaleme aldım, çünkü başkalarına
kendi hikayelerini paylaşmaları için ilham vermek, yaşadıklarını
anlayan, onlarla aynı kaderi paylaşan insanların var olduğunu göstermek
istedim. Epilepsi hastalığı karşısında kendinizi yalnız hissedebilirsiniz. Ancak
deneyimlerinizi paylaşarak birbirini destekleyen ve seni anlıyorum
diyebilecek bir topluluk oluşturabilirsiniz. Umarım sesim diğer ailelerin
yavruları için konuşmaya, kendilerini savunmaya ve onların da seslerinin
önemli olduğunu bilmelerine yardımcı olur. Tek başına üstesinden gelemeyeceğimiz
bir sürecin el ele verdiğimizde daha KOLAY yürünecek yol
inşası bizimki. Umarım bir gün tüm yavrularımızın akranları gibi koşup
oynadığı bir dünya hepimizin olsun. Bu dileğimi en çok yavrularımız ve
fedakâr anneleri için diliyorum.