"Şimdi gözlüklerimi çıkarıp masaya koyuyorum ve karşımda duran  adam sanki orada yokmuş da ben onu hayal ediyormuşum gibi bakıyorum. Üzerimde sonsuz bir rehavet ve uçsuz  bucaksız bir ukalalık mevcut.  Pencereden  görülebilen  yalnız  morarmış  bulutlar.  Gün  can  veriyor.  Bu  durumda  yığınla insan  fotoğraf  çeker.  Bu  adam  gözyaşı  döküyor.  Ben  diyor  asla  böyle  müthiş  bir  biçimde ölemeyeceğim. Ben üşüyorum. Dirseklerimi masaya dayıyorum burnumu kaldırıyorum ve teşekkür ederim  fakat  süremiz  bitti  diyorum.  Bu  günlüklerin  hemen  şimdi  yakılması  gerek.  Daha  fazla  bu cızırtıları dinleyemeyeceğim. Bu kokuya tahammül edemeyeceğim. Hemen  kapıyı  kapatıp  ağlıyorum.  Sıkıcı  alışkanlıklarım.  Terk  edilmesi  kolay  ve  de  mümkün  fakat yine de bu kapının dibinde  büzülüp ağlamak devam ediyor. Söylemem  gereken şeyleri bir yürümek esnasında tek tek  mezar taşlarına dağıtıyorum; pespaye cılkı çıkmış  cümleleri ve tüm farazi içtenlik zımbırtılarını.Sanırım kayda değer bir cehaletim bile yok."