Belki de ondandır bunca korktuğum; teli kopuk bir saz gibi kendime konuştuğum. Bazen kendimle bile konuşmuyor ha bire susuyor susuyorum. O vakit hep bir şeylerin ince ince karanlığa serpildiğini kaskatı bir sessizliğin belirdiğini görüyorum odamda. Bir patlamanın dahi yok edemeyeceği tuhaf bir sessizlik... Aklıma sen geliyorsun: hiç!