Nasıl da mutluyum gitmekten! Sevgili dostum insan kalbi ne tuhaf! Senden hiç ayrılamazken ve seni bu kadar severken bırakıp gitmek üstelik bu beni mutlu ediyor. Beni affedeceğini biliyorum. Diğer bütün ilişkilerim benimki gibi bir yüreği olan birini kaygılandırmak için kaderin bir cilvesi değil miydi? Zavallı Leonore! Oysaki ben suçlu değildim. Kız kardeşinin cazibesi gönlümü hoşça eğlendirirken onun zavallı yüreğine bir aşk ateşi düştüyse bunda benim ne suçum olabilirdi? Yine de tamamen suçsuz muyum? Onun duygularını cesaretlendirmedim mi? Bizi gülünç duruma düşmeden sıklıkla güldüren o doğal ifadelerinden gerçekten büyülenmedim mi? Ben yapmadım mı-ama ah! İnsan nedir ki kendini suçlamaya cüret eder? Sana söz veriyorum sevgili dostum kendimi geliştireceğim. Kaderin bize sunduğu her sıkıntıyı her zaman yaptığım gibi tekrarlamak istemiyorum; ben şimdinin tadını çıkaracağım ve geçmiş benim için geçmişte kalmış olacak. Hiç şüphe yok ki sen haklısın benim en iyi dostum...