Zekâ ve çalışmayı acımasızca sömüren aç gözlü bezirganlardan meydana gelmiş maddî bir toplumun ruhsal bir insanı nasıl boğduğunu açığa vurmak istedim. Amacım bazı talihsizlerin umutsuz eylemlerini mazur göstermek değildir; fakat onları buna zorlayan ilgisizliğe karşı itiraz etmektir. Uyandırılması güç olan ilgisizlere ve dikkatsizlere vurulan her darbe zamansız ve yersiz sayılamaz. Toplumu yumuşatmak için ona kurbanlarının acısını göstermekten başka çare var mıdır?