Tüm kaybeden çocuklar adına bir kez daha ezildi yüreğim. Hem de ne kaybediş ne acımasızca ne anlamsızca ve ne hesap sorulamayan. Öyle bir kaybedişin ardından tüm hayatı bir mecburiyetler silsilesi gibi yaşamaya başlama hali. Sahi şimdi farklı mı? Bir koku bir gülüş bir hatıranın hayali yansıması değiştirir mi bu hali? Birkaç saat içinde büyümek zorunda kalanlar bu resmi tüm ayak izlerinde taşıyanlar öyle yine birkaç saat içinde bambaşka bir dünyanın parçası olabilirler mi?  Kendi adıma kurgulanan bu hayatın içinde kimseleri kırmadan ama içimdeki koca çatlakla yaşarken yalnızlığımı eğretiliğimi ait olamayışımı biraz olsun hafifletir mi bu koku ve sahibi acaba?

Öykülerinde yarattığı atmosferlerde okuyucuyu hikâyenin içine çekmeyi başaran Ebru Atar Özdil bizi bazen hüznün yaralayıcı gölgesinde tutup bazen de umudun sıcacık kollarına bırakıyor. Başarılı kurgusu sade ve etkili diliyle Kültür Bakanlığı ilk eser desteğine layık görülen eserinin hak ettiği kıymeti görüp sadık okurlarla buluşması dileğimizdir.