"Gel gel gel!.." diyen adam...
"Gel!" dedi sevgiye çağırdı. "Gel!" dedi saygıya çağırdı. "Gel!" dedi şefkate merhamete ve kulluğa çağırdı. Hiç itici tepici dışlayıcı olmadı. Düşmanlığı kanı kini ayrımcılığı silip attı. Herkesi kucakladı. Her gecesi kadir her rastladığı Hızırdı. Örneği önderi kılavuzu Resulullahtı. Daim aşkla şakıdı aşkı şakıdı. Ayrılıklardan yandı yakıldı. Dostu Allahtı. O Mevlânaydı. Başımızın tacıydı...
Şimdi yüreklerimiz daha bir yaralı bekliyor Mevlâna ahlaklıları. İlhamı Mesneviden alıp sevgiyi asra taşıyanları... Yeniden ve bir daha sevgiyi hakim kılmak için Mevlânalaşanları... Bekliyor yüreklerimiz daha bir yaralı hep çağıran hep "Gel!" diyen adamı. Bütün bir insanlık çağırır oldu gözleri yaşlı.
Bu eser o candan davetlere bir cevap olmalı.