Kimi geceler babası sadece üzerini örtüp saçlarını yüzünü alnını okşamakla yetinmezdi. Yatağının bir kenarına ilişir gizli gizli bir şeyler fısıldardı. Sanki ona yattığı yerde nasihat ederdi. Pişmanlıklarını görüp geçirdiklerini anlatırdı. Hayatın çok ama çok ağır taşınması çok zahmetli bir yük olduğunu anlatırdı sanki. Oğlu bu fısıltıları duymak için bütün dikkatini harcardı ama nafile duyamazdı. Babası daha sonra kalkar yüzünü seyrederdi oğlunun. Babasının alkollü nefesini hissederdi. Küskün kaybetmiş bir insanın kokusuydu bu. Yaralanmış umudun kokusuydu. Ve bazen oğlunun yüzüne ılık ama içini dağlayan damlalar düşerdi. Böyle anlarda oğlunun yüreği acıyla küskün kaybetmiş ve buruk bir coşkuyla açılır gözlerini daha sıkı yumar kalbi daha hızlı atardı.