"Lütfen bana kendini unutturma!"Zeki hayatı bütün renkleriyle en derin duygularıyla yaşayan yaratıcı sevgi dolu âşık bir kadın başarılı bir yazar: Maya; yirmi senedir ikinci baharını paylaştığı ona hayran âşık duygusal notalarla repliklerle haşır neşir bir erkek gözde bir sanatçı: Atlas; çocuklarıyla  beraber sevginin pekiştirildiği mutlu  bir aile ve aniden hayatlarına inen dünyalarını çökerten bir illet... hastayı ölmeden defalarca öldüren kimliğini yok eden eşi yaşıyorken dul bırakan tedavisiz umutsuz hastalık: Alzheimer.Maya kocasının yanağını okşadı"Lütfen bu dediklerimi unutma. Benden benimle olan kendinden kaçmak isteyeceğin günler olursa tereddüt etmeden uzaklaş... Ama çok uzun değil. Geri dön tekrar. Ben hatırlamasam bile dön.""Aşkım sen her şeyimsin benim. Kalacağım gideceğim döneceğim... her yer senin olduğun yer. Sen yuvamsın benim."Sevdiği kadının kendisini bir gün hiç hatırlamayacağını bütün bu sevişmeleri öpüşmeleri kucaklaşmaları unutacağını düşünmek Atlas'ın içini acıtıyordu... Ona hasret kalacağı günlerin acısını çıkarmak ister gibi sarıldı karısının bedenine. İkisi de ne zaman gerçekleşeceğini bilemedikleri o meşum gelecekle ilgili   birbirlerine şimdiden duydukları  hasretle inişli çıkışlı bir ruh haline girmişti. Bedenleri sevgiyle ihtirasla tutku ve şefkatle mutluluk ve hüzünle sevişiyordu.