bizim annelerimiz iki uçurum arasında doğurdu biziaçılıp kapanan ve hep derinleşendibinde karanlıklar yetişen oynak bir uçurumda.biz onlara bin uçurum verdikparçalansınlar diye bin kere...yaşadıkları hayat bir gül yüküydü hep ağırgoncaları gören bizdik dikenlerse bir astardı tenlerinde hep kanatan.iki uçurum arasında doğurdu annelerimiz bizisorsak onlara ne denli acıdır dikenin zulmü?sorsak onlara ki yeniden doğururlar gülerek bizi.Gözlerinde ve göğüslerinde eski yüklerin dikenli iziAnnelerimiz kirli bir hayatta temiz ekmeklerle büyüttü bizi.Şairin içe bükülmesinden söz edilirdi... bundan geçtik. Artık şair uzaya bükülüyor boşluğa. Şiir de öyle. Bundandır; bunca kanlı ve katliamlı zamanda temiz yüzlü şiirler temiz uykulu şairler zamanı. Şiirin şiirimin yüzü temiz olmasın eli de öyle. Döşeğimiz sert ve dert yorganımız kaygı uykularımızda çocuk çığlıkları... huzurun haram olduğu bir zamandayız. Şiiri de uyku tutmamalı şairi hele hiç...