Fenomenolojik yaklaşım dini ritüelleri oluşturan her bir unsurun bir diğerine indirgenemezliği noktasında bize gerekli uyarıyı yapmaktadır. Dolayısıyla dini ahlaki kültürel estetik siyasi birçok boyutu içeren dini ritüeller yalnızca dini yahut ahlaki yahut kültürel bir olgu olarak baskılanmaya direnirler. Örneğin semahın klasik çağda ahlaki ve siyasi boyutuyla öne çıkarken modern çağda kültürel ve estetik boyutuyla öne çıkması onun yeni şeyler söyleme imkanını bir şekilde kendisinde barındırdığını ima etmektedir. Dini ritüellerin aktüalitesi onların günümüzde hangi boyutları öne çıkarılırken hangi boyutlarının baskılandığına dair bir teyakkuz halini gerekli kılar. Müziğin klasik ve modern çağda sözün yedeğinde yani bir tür "el atında" kategorisinde görülmesine bakarak onun böylesi bir konumlandırmaya boyun eğip eğmediği sorgulanmalıdır.

Bu yüzden çalışmamızda dini ritüellerde söz ve müzik ilişkisini farklılıkları baskılamadan yani onların kendilerine özgü karakterlerini koruyarak rollerini nasıl oynadıklarını anlamaya çalıştık.