Yıllardır modern sanayi uygarlığını tartışıyoruz. İk günahı kimin işlediğini insanın bir zamanlar doğayla barışık bir halde yaşadığı o güzel günlere kimin son verdiğini bizi fırtınaların orta yerinde kimin çırılçıplak bıraktığını bulmak için daha çok tartışacağız. Çünkü 'Tanrı(nın) öldü'ğünü bilmek geleneğin zincirlerini parçalamak yetmedi bu kez özgürlük ciğerlerimizi yakmaya başladı. Özgürlük kendinin ayrıca ötekinin sorumluluğunu üstlenmek belirsizliklerle çözülmez çelişkilerle sarmaş dolaş yaşamak yani modern bireyler olmak demekti. Ama ağır geldi özgürlük. Taşıyamadık. O şenlikli devrim ve isyan uğrakları hariç yeni putlar icat ettik: 'akıl' 'sözleşme' 'yasa'... Gibi. Önceden haritası çıkarılmış bir alanda 'özgürce' davranabilme ahlaki eylemin çıkmaz sokaklarından muaf olabileceğimize inanmanın yarattığı konfor bir süreliğine baştan çıkarıcı olabildi. Ama yalnızca bir süreliğine...