1970'lerin sonuydu... Ankara'da yağmurlu bir öğleden sonra okuldan çıkmış bir an önce soba kenarına oturup kitabımı okumaya devam edebimek İçin koşarak eve gidiyordum. O vakitler çoğumuz evden okula okuldan eve kendi kendimize gidip gelebilirdik. Kimsenin kimseden korkmadığı hatta çevresiyle İletişim kurmadan yaşayanların yadırgandığı yıllardı. O yağmurlu günü unutmuyorum. Kırmızı ciltli kitabım pollyanna'yı bir an önce okuyup bitirmek İstiyordum. Ben dahil pek çok çocuğun kahramanıydı o. Kötümserlere karşı bir savaşçıydı. Sonra ne oldu nasıl oldu? Yılların İçinde savrulurken pek de anlayamadığım bir biçimde her şey değişti. Çocukluk kahramanım pollyanna yeni dünya düzeni İçinde dalga geçilen küçümsenen demode bir sembole döndü.

Yılların İçinden geçerken yaşanan değişim sırasında örselenen İyi olmaya çalişan İnsan kalmaya İnananlar... Az sonra okuyacağınız kitap sorduğu sorular ve yanıtlarıyla size yeni bir ufuk açacak.

İclal Aydın

"Mademki geleceğe erteleyince mutluluğu bulmak zorlaşıyor; mademki yoktur deyince yok olmuyor; mademki varlığı kendisine tezat duyguların ortadan kalkmasına bağlı değil; mademki geçmişteki anısı bizi avutmaya yetmiyor; mademki şimdi mutlu olmak yarın da mutlu olunacağının garantisi değil; hepsinden de önemlisi mademki insanın mutlu olmaya ihtiyacı var belki de tek yapılması gereken ona dair yargıları bir kenara koyup onun nerede olduğunu bulmaya çalışmak."