Yirminci yüzyılın en önemli eleştirel pedagoji kuramcılarından ve filozoflarından biri olan
Brezilyalı eğitimci Paulo Freire bir kez daha otorite ve kadercilik karşısında sessiz kalmayı
reddediyor.
Ölümünden önce kaleme aldığı bu son eser eğitimin kişinin benliğini inşasındaki rolünü
politik-pedagojik bağlamda ele alarak okuyucuya derinden ve doğrudan seslendiği
"Pedagojik Mektuplar" dizisinden oluşuyor.
Dünyadaki rolümüzü küçümseyen mekanikçi pratikleri ve neoliberal söylemleri öfke
potasında eriterek sefaletin ve yoksulluğun geleceğin kaçınılmaz gerçeği olduğuna dair
uyuşturucu söylemlere karşı direniyor ve daha adil bir dünya yaratmanın yolunun "bireyin
sorumluluğu"ndan geçtiğine değiniyor.
Freire'in Brezilya'nın haiz olduğu olgulardan yola çıkarak eleştirel bir dalgaya dönüşmesini
umduğu fikirler ne yazık ki her çağa uygun düşecek evrensel bir nitelik taşıyor.
"Ona oy veriyorum. Çalıyor ama yapıyor." "Favela'da yaşayanlar kendi sefaletlerinden
sorumludur." "Ben tek başıma dünyayı kurtaramam." Değişimin imkânsızlığından dem
vuran bu söylemlere meydan okuyan Freire yirmi birinci yüzyılın sonunda milyonlarca
insanın işsiz aç ve başıboş kalacağı "gerçeğini" önlemenin bireyin kaderciliği ve
özgürlüğün bir hediye olduğu düşüncesini terk ederek dünyaya müdahale etmesiyle 
mümkün olacağını savunuyor.
"Çok az kişi insani ve duyarlı bir kavrayışın aynı zamanda da ferasetin sesi olan Paulo
Freire ile karşılaştırılabilir. Son eseri olan Öfkenin Pedagojisi'yle bize bıraktığı mirası
genişletiyor ve zenginleştiriyor. Bir kez daha teşvik edici fikirler aşılayarak daha makul bir
dünya yaratmak için gerekli olan düşüncelere ve eylemlere kapı aralıyor."