Türk müziğinde prozodi konusunu ele alan 20-21. yüzyılda yapılmış çalışmalara bakıldığında müziğin genel itibarıyla sözlerin (güftenin) anlamını desteklemek veya ortaya çıkarmak için kullanılan bir araç olarak görüldüğü anlaşılmaktadır. Söz konusu anlayış çerçevesinde sözlü bir müzik eserindeki hem güfte hem de melodi ve ritim birtakım dil kurallarına tabi tutulmakla beraber dinleyici etkeninin müziğin anlamındaki rolü de göz ardı edilmiş görünmektedir.
Bu çalışma prozodi teorilerindeki güfte merkezli bu yaklaşımların sınırlayıcı etkilerine dikkat çekmek ve müzik sanatının kendine özgü bir anlam dünyasına sahip bağımsız bir yapı olarak değerlendirilmesi gerektiği düşüncesiyle ortaya çıkmıştır. Çalışma; müziğin unsurları arasında birini diğerine indirgemeden diyalojik bir ilişki kurulmasının imkanlarını tartışan ve ayrıca çeşitli dinleyici tiplerinin müziği alımlama biçimlerini prozodi konusundaki önemi açısından değerlendiren teorik bir çerçeve sunmaktadır. Literatürdeki bilgi birikiminden farklı bir bakış açısıyla daha önce incelenmemiş bir perspektiften prozodi konusunu ele alması bakımından bu çalışmanın Türk müziği alanına önemli bir katkı sağlayacağı temenni edilmektedir.