Mehmet Vecihi'nin kaleme aldığı "Müjgan", insan ömrünün kısalığına ve bu kısa sürede yaşanan zorluklara ayna tutan, derin bir roman. Yaşamın, her bir mahluk için aldatıcı bir suret olduğu gerçeği, eserin ana damarlarından birini oluşturur. Romanın kahramanı, bir zamanlar zenginliğin tadını çıkarmışken, ömrünün son demlerinde yoksullukla ve çaresizlikle yüzleşir. O, neşenin ve sevincin hayalini kovalar, lakin varlığının ışığının sönmeye mahkûm olduğunu bilmektedir. Yazar, baharın tüm güzelliklerinin sergilendiği bir dünyanın aslında ihtişamlı bir mezarlığa dönüştüğünü göstererek okuru sarsar. Gönüllerin kavuşmaya hasretle beklediği bu umarsız âlemde, kahramanımız bir kurtarıcı ve bir ümit ışığı arar. Rüzgârın tatlı esintisiyle titreyen yaprakların arasında yükselen nağmelerin, aslında insanlığın derin çığlıkları olduğunu hissederiz.

Tüm bu hüzün ve kederin içinde, ruhani bir ferahlık arayışında olan kahramanımız, nihayet bir mezarın üzerine oturur. Ve bu ıssızlıkta, hayatın anlamını, kaderin getirdiği musibetleri sorgulayan bir "Mezarda Yazılan Kitabe" kaleme alır. O, iman pınarından bir damla umutla, karanlıkların içinden yeni bir doğuşun mümkün olacağına inanır. Kitap, insanın iç dünyasındaki bu çetin mücadeleyi, kayıplarını ve manevi arayışını etkileyici bir dille anlatıyor. "Müjgan", sadece bir roman değil, aynı zamanda varoluşun en temel sorularına dair felsefi bir metin. Bu eser, okuyucuyu hayatın aldatıcılığı ve ruhun ebedi yolculuğu üzerine derin bir tefekküre davet ediyor.