"Bazı hikâyeler yazılmaz, yaşanır... Ve bazı yaralar, sustukça büyür."
Baran'ın hikâyesi; yalnızlığın, yoksulluğun, sessizliğin ve içe gömülen çığlıkların hikâyesidir.
Bu roman; bir çocuğun taş odalarda kuruyan gözyaşlarından, bir kadının susarak haykırdığı feryatlara; kardeşliğin ihanete, sevginin felakete, hayatın bir mezar sessizliğine dönüştüğü bir yolculuktur.
Baran, doğunun unutulmuş topraklarında, sevgisizliğin gölgesinde büyüyen bir çocuktu. Her darbeyi içine gömdü.
Her gözyaşını geceye sakladı. Onun tek arzusu okumaktı.
Ama kader, kalem yerine silah tutuşturdu eline.
Bu kitap, bir insanın parçalanışını, vicdanla olan mücadelesini ve kendini affetmenin ne kadar büyük bir savaş olduğunu anlatıyor.
"Ben bu hikâyede başaramadım." Diyen bir babanın, "Ama ben başardım." Diyen bir çocuğun gökyüzüne bıraktığı sessiz çığlıktır bu.
Ve belki de en çok, affetmeyi öğrenemeyenlerin hikâyesidir.
Eğer bu kitabı elinize aldıysanız, sadece bir roman değil, binlerce suskun yüreğin fısıltısını duyacaksınız.
Baran yaşadı. Ayşen sustu. Rıza susturdu. Mustafa başardı.
Ve şimdi... Siz okuyun ki bir daha kimse susturulmasın.