Islak bir Cumartesi gecesiydi...Ay ışığı yüzümüze vuruyorduPolis bizi biz polisi arıyordukNe vakit ay ışığının altında buluşsakAy ışığı yüzümüze cop oluyordu...Dost oluyordu kimsesizliğimize...Islak bir cumartesinin gecesiydiEyvahın ilk hecesiydi...Kaçıyorduk deli taylar gibiKaçıyorduk cihangir yangınındanAnamızdan emdiğimiz gelmiş burnumuzdan...Kaçıyorduk yüzümüze cop olan ay ışığındanVe Cihangir yangınından...Bir polis bir de bilmeceydi ardımızda kalanBir bendim bir de bizdik Cihangir'e ağlayan...Yanıyordu yamalı yürekler Yanıyordu yüzdeki ergenlikler...Sonra çocuklar doldu sokaklaraOnlar da ay ışığıyla merhaba dediler copa...Kimi aslan kimi korka korka...Adımlarımız büyüdükçe büyüyordu her sokaktaYangından kaçırdığım umudun reçetesi vardı cebimdeBir de çocukların pervasız gülüşü...Görmek istemiyordum Cihangir'in çöküşünüGörmek istemiyordum copun bizi öpüşünü...Çıkmaz bir sokakta yakaladılar biziKan kardeş ettiler kelepçeyle...Gizleyemedik düşlerimiziGizleyemedik kimsesizliğimizi...Artık geride kalan sadece sokakta yankılanan eyvahlar...Yine de bekleyin çocuklarGelecektir umutlu yarınlar!İsmail Sönmez