"Dünyaya dair her rütbe ve her ilim geçici ve dünyada kalıcıdır. Ezelî ilim ise Allah'ın kullarında kendi kabiliyetlerine göre tecellî etmesidir. Burada kullanılan tecellî kelimesine dikkat etmek gerekir. Bu kelime bir aynada bir vasfın ortaya çıkması gibidir. Hulûl değildir yani Allah kulun içine girmez. Kulda gözüken mucizeler Allah'a ait olup kulun kendinden zuhura gelmez. Allah kulu ile aracıyla konuşmaz. Sadece bu hakîkati öğretmek için görevlendirilen bazı kişiler vardır. Ne yazık ki halk onları görür. Halbuki yapan yaptıran Allah'tır. Kul kendisindeki Allah'a ait hakîkati kimin vâsıtasıyla görmüşse onu Allah zannetmeye başlar. Ondan görünen her mucizenin o kişinin kendisine ait olduğunu sanır. Bu durumda Allah'a değil aradaki kişiye tapmaya başlar. Bu da şirke sebebiyet verir ki Kur'an'da affı olmayan günahlardan biridir.Halbuki Hocam Kenan er-Rifâî Allah'ı kula öğreten öğretmen ile Allah arasındaki büyük farkı şu şiiriyle belirtmiştir:Kulluğu müminlerin bir ulu Süphanedir.Hizmeti dervişlerin er olan insânedir.Bu durumda sen her kimden ne öğrenirsen öğren (peygamberden dahi) öğreten Allah'tır. Ama Allah'ın bu Rab isminde tesirli kıldığı ve ondan aşikâr olduğu seçilmiş kişiye şükretmek ve hizmet etmek gerekir. İşte ruhbanlık sınıfı böyle algılanırsa günah olmaktan çıkar. Mürşide veya peygambere duyulan sevgi de bu sebepledir.Buradaki hizmet kelimesinden maksat mürşidin öğrettiği ve gösterdiği ahlâk-ı Muhammedî ile ahlâklanıp Kur'an ve sünnete uymak demektir. Bu ahlâkı anlatan kişi kendini Allah'tan ayrı bir varlık olarak görürse veya biz onu böyle idrak edersek ruhbanlık oluşur ki bu da Allah tarafından reddedilir."