Bir yılı aşkın bir sürece yayılan bu etnografik araştırma 1960'lardan beri göç alan Batı ülkelerinde uygulanan ancak Türkiye'de 2011'den itibaren artan yeni göç dalgalarıyla birlikte önem kazanan toplum çevirmenliğinin Türkiye'deki saha yansımalarını inceleyerek güncel bir profilini sunmayı amaçlamaktadır. Araştırma göçlerle şekillenen İstanbul'un Sultanbeyli ilçesinde mültecilere yardım konusunda uzmanlaşmış çeşitli kurumlarda çalışan ve yerleşik halk ile Suriyeli mülteciler arasında köprü işlevi gören toplum çevirmenlerinin kimliklerini kişisel tarihlerini dilsel yatkınlıklarını göç ve Türk toplumuna uyum süreçlerini çevirmen olarak üstlendikleri rolleri profesyonellik seviyelerini ve çalıştıkları kurumlarda uzmanlar ve hizmet alan kişilerle etkileşimlerini ortaya koymayı hedeflemektedir. Çevirmenlerin anlatıları arka planda süregelen göç olgusunun dinamiklerini aydınlatan önemli detaylar sunmaktadır. Ayrıca Türkiye'de yerleşik halk ile Suriyeliler arasında son yıllarda artmakta olan gerilimlerin genel bir tablosu çizildikten sonra bu gerilimlerin sahadaki tezahürleri özellikle çevirmenlerin Türkiye'de yaşadıkları deneyimler üzerinden açıklanmaktadır.

Pierre Bourdieu'nün alan habitus sermaye düşünümsellik özdüşünümsellik illusio ve doxa gibi temel kavramları; Zygmunt Bauman'ın akışkanlık ve Erving Goffman'ın sahneleme ve performans kavramları çerçevesinde İstanbul'un Sultanbeyli ilçesindeki toplum çevirmenliği pratikleri incelenmiştir. Göç ile çeviri arasındaki ilişkisellik etnografik ve nitel analiz yöntemleriyle ortaya çıkarılmaya çalışılmıştır.