1970'lerin kalkınma paradigmasının Eğitim Maliyesi yerine neo-liberal dönemin Eğitim Finansmanı kavrayışınıngeçmesinin 1980 sonrası Türkiye'nin dönüşümü ile yakından ilişkisi vardır. Bu yönelim eğitim ekonomisialanındaki ana akım ve eleştirel tartışmalar kadar eğitim pratiğinde de ciddi bir karşılık bulmaktaydı. Zira1990'lara gelindiğinde eğitim alanı salt kamu bütçeleri ile fonlanmıyordu; kamu finansmanı ağırlığını sürdürse degiderek artan düzeyde dış krediler hibeler okulda yaratılan gelirler halk katkıları kampanyalar ve benzeri finansman yolları da sıklıkla deneniyordu. Özel okullar vakıf üniversiteleri dershaneler rekabetçi eğitimin eşitsizlik yaratan kurumları olarak büyümekteydiler.Bu süreçte eğitim "gelir kaynaklarının çeşitlendirilmesi" hedefi ile özel finansmana açılmış eğitim doğrudan eğitimle ilgili ya da dolaylı kullanılan tüm metaların dolaştığı pazarlara dönüşmüştür. Okulu bir işletme olarak görme ve eğitim alanını piyasaya açma yönetişimin piyasa dostu devlet inşasının açığa çıkardığı bir olgu olmuştur. Ancak okulların kentin o bölgesinin sınıfsal niteliğine bağlı gelir yaratma uygulamaları okullar arası eşitsizliklerin artmasına diğer bir deyişle okullar arası kutuplaşmanın derinleşmesine yol açmıştır. Bu sürecin kapitalist ülkelerde neo-liberal dönüşümün bir parçası olduğu sosyal bilimlerin eleştirel yorumları ve karşı çıkışın örüldüğü eğitim pratiğinin gerilimi içinde anlaşılmıştır.Kitap 1980 sonrası kamusal alanın ve özelde ise eğitim alanının dönüşümünün eğitim finansmanı bilgi ve pratiğindeki izdüşümleri üzerine yoğunlaşmıştır. Çalışmada eğitim finansmanının anaakım bilgisinin yanı sıra bu bilgiye ve eğitimsel gerçekliğin bu biçimde anlaşılmasına /anlatılmasına itirazı olan eleştirel eğitim tartışmalarına da yer verilmiştir.